In het klassieke Athene kende men geen gekozen volksvertegenwoordigers in wetgevende organen.

Een zitting van de Volksvergadering was een open bijeenkomst voor maximaal 6000 van de in totaal ca. 30.000 burgers.

De Nomotheten (wetopstellers) en de leden van de Volksrechtbanken, die betrokken waren bij de herziening van wetten, werden geselecteerd via loting.

De Atheners hadden volledig vertrouwen in het politieke oordeelsvermogen van gewone burgers en waren ervan overtuigd dat loting daartoe het beste middel was. Zo kon een aselecte steekproef, of een ‘minipubliek’ samengesteld worden die een goede representatieve dwarsdoorsnee van de burgerij vormde.

Tegen ons stelsel van gekozen beroepspolitici zouden ze hoogstwaarschijnlijk zeer vreemd aangekeken hebben. Dit stelsel dat bij ons vanaf het einde van de 18e eeuw bij ingeburgerd is geraakt, werd ontworpen om de gewone man buiten de politieke besluitvorming te houden en leidt vrijwel onvermijdelijk tot een aristocratie van wetgevers. Op deze wijze raken de belangen van grote groepen in de samenleving volledig uit zicht en zijn de bestaande klassentegenstellingen vrijwel niet te overbruggen.

De recente experimenten met, via loting samengestelde, Burgerberaden, bijvoorbeeld de Convention Citoyenne pour le Climat in Franrijk (2019), laten zien dat gewone burgers, als ze de tijd (9 maanden) en de nodige faciliteiten krijgen  om zich te oriënteren en onderzoek te doen wetten kunnen maken die opvallend radicaal en lange-termijn-gericht zijn!

De Atheners gebruikten loting ook bij het selecteren van uitvoerende ambtenaren, behalve voor een kleine groep van gespecialiseerde  functionarissen, zoals generaals en schatbewaarders, die werden gekozen. Het lijkt in de huidige meer gecompliceerde samenleving niet zo’n goed idee om de meerderheid van de ambtenaren door de burgers te laten kiezen. Ze zullen op hun specifieke bekwaamheden geworven moeten worden via de gebruikelijke sollicitatieprocedures.

Wel valt te denken aan een Burgerberaad dat functioneert als selectiecommissie die de beleidsambtenaren of beter coördinerende ambtenaren - wat de functie van ministers en wethouders idealiter zou moeten zijn – benoemt. Zij kiest hen uit een beperkt aantal kandidaten die door een sollicitatiecommissie zijn voorgeselecteerd. Een ander Burgerberaad kan bijeengeroepen worden om hen periodiek te evalueren en bij disfunctioneren eventueel te ontslaan.

De klassieke Atheners gebruikten dit middel (euthunai) ook om controle op de uitvoerende ambtenaren uit te oefenen.