In ons politiek bestel zijn het de volksvertegenwoordigers die eenmaal per vier jaar voornamelijk op basis van hun partijlidmaatschap in het Parlement worden gekozen:

1.Vaak vervullen  parlementariërs deze functie vele jaren achtereen. Dit wordt door verdedigers van dit stelsel over het algemeen als positief beoordeeld, omdat deze mensen een lange ‘politieke ervaring’ bezitten. Daar kun je natuurlijk tegen inbrengen dat meer verversing van parlementariërs ten eerste meer mensen in staat stelt om wetgever te functioneren en ten tweede dat zo makkelijker nieuwe en frisse ideeën een kans krijgen.

2. We moeten ook niet vergeten dat de meeste besluiten in feite genomen worden door zeer kleine minderheid van experts in het onderwerp dat ter tafel licht. De anderen stemmen dan in de regel gewoon mee met hun ter zake deskundige partijgenoot.

3. Gekozen vertegenwoordigers zijn weinig representatief voor de mensen die zij geacht worden te vertegenwoordigen: rijker, hoger opgeleid, meer mannen, meer blanken, waardoor in het algemeen zij minder oog hebben voor de belangen van deze categorieën. 

4. Gekozen vertegenwoordigers zijn veel tijd aan inspanningen om herkozen te worden: campagne voeren, fondswerving, bijhouden van de opiniepeilingen, optreden in de media. Ze moeten zich ook ‘profileren’ door zich voortdurend af te zetten tegen hun politieke rivalen en proberen hen op “hun nummer te zetten”, zoals oud kamerlid Femke Halsema het verwoordt. [Femke Halsema, Pluche: politieke memoires, Amsterdam, 2016, p. 126]

5. De debatten zijn niet echt bedoeld om hun medeparlementariërs op andere gedachten te brengen middels argumenten (de meeste partijstandpunten liggen al vast), maar om over hun hoofden heen de kiezers van het andere kamp naar zich toe te lokken. Zo krijgen de ‘debatten’ een sterk rituele status.